Ομοιοπαθητική: υπάρχουν μύθοι και αλήθειες

Η ομοιοπαθητική έχει δεχθεί την αμφισβήτηση πολλών, ειδικών και μη. Παρ’ όλα αυτά, οι υποστηρικτές της είναι ακόμη περισσότεροι, η πλειονότητα των οποίων αφορά ανθρώπους που έχουν δει κάποιο πρόβλημά τους, οξύ ή χρόνιο, να θεραπεύεται. Ας δούμε λοιπόν τι ισχύει και τι όχι για αυτή την εναλλακτική θεραπεία.
Η ομοιοπαθητική δεν έχει επιστημονική βάση.

Μύθος

Το σωστό είναι ότι η ομοιοπαθητική εξασκείται από γιατρούς με πιστοποίηση πανεπιστημιακών σπουδών, οι οποίοι έχουν εξειδικευτεί μετά το πέρας των σπουδών τους στην ομοιοπαθητική ιατρική. Είναι μια τελείως φυσική μέθοδος θεραπείας. Στοχεύει στην ενδυνάμωση του ίδιου του οργανισμού κινητοποιώντας τις αμυντικές του δυνάμεις για να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη υγεία του. Οι αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται είναι ο νόμος των ομοίων και η απειροελάχιστη δόση. Πέρα όμως από οποιαδήποτε επιστημονική κατάρτιση του γιατρού, αυτό που κυρίως πρέπει να γίνεται στην ομοιοπαθητική ιατρική είναι η ικανότητα του γιατρού να δει τι συμβαίνει στο σώμα του ασθενούς του, αλλά και να μπει μέσα στην ψυχή του. Και να είναι μάλιστα αντικειμενικός ώστε να μπορέσει να διαγνώσει σωστά από τι πάσχει και τι ακριβώς χρειάζεται από το φαρμακείο της φύσης για να ισορροπήσει ξανά σωματικά και ψυχικά.

Τα φάρμακα που χορηγεί δημιουργούν τα συμπτώματα της νόσου.

Αλήθεια εν μέρει

Γιατί ναι μεν το φάρμακο που θα χορηγήσει ο θεραπευτής έχει την ικανότητα να προκαλέσει τα συμπτώματα της νόσου από την οποία πάσχει ο ασθενής, αλλά αυτό συμβαίνει σε ένα υγιές άτομο. Στο άτομο που πάσχει είναι τόσο μικρή η ποσότητα που δίνεται ώστε τα συμπτώματα θεραπεύονται. Αντί λοιπόν να θεωρεί τα συμπτώματα μιας νόσου ανεπιθύμητα, η ομοιοπαθητική τα βλέπει ως προσπάθεια του οργανισμού να αυτοθεραπευτεί. Γι’ αυτό οι ομοιοπαθητικοί γιατροί δεν καταπιέζουν τα συμπτώματα, αλλά χορηγούν φάρμακα που σε έναν υγιή οργανισμό θα δημιουργούσαν τα ίδια συμπτώματα (προσοχή, όχι τη νόσο). Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να διεγείρουν περισσότερο τις θεραπευτικές δυνάμεις του ίδιου του οργανισμού. Επιπλέον, εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: Δύο άτομα με την ίδια αρρώστια μπορεί να χρειάζονται δύο διαφορετικά ομοιοπαθητικά φάρμακα και θεραπευτικά σχήματα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί με επιτυχία το πρόβλημά τους. Αυτό και μόνο είναι δείγμα του γεγονότος πως κάθε άτομο αντιμετωπίζεται ως ολότητα και όχι αποσπασματικά, αλλά και του ότι δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το κουτάκι με τα φάρμακα της φίλης σου.

Τα φάρμακα της είναι διαφορετικά για κάθε ασθενή.

Αλήθεια

Γιατί, η ομοιοπαθητική, εκτός των άλλων, θεωρείται φαρμακευτική επιστήμη και ως τέτοια φτιάχνει τα φάρμακα που θα δώσει σε κάθε ασθενή της ξεχωριστά. Ναι, θα τα παραλάβεις από το φαρμακείο, αλλά θα έχουν παρασκευαστεί ειδικά για σένα. Οι ουσίες που χρησιμοποιεί προέρχονται από φυτά, ορυκτά, ζώα, ή χημικές ουσίες που έχουν διαλυθεί σε αλκοόλ ή νερό, ώστε να δημιουργήσουν μια δόση που αντιστοιχεί στο ένα μέρος προς ένα εκατομμύριο. Kόκκοι ζάχαρης εμποτίζονται στο διάλυμα και χορηγούνται στον ασθενή.

Η ομοιοπαθητική και η συμβατική ιατρική μπορούν να συνυπάρξουν.

Αλήθεια

Η συμβατική ιατρική θεωρεί ότι η αιτία των ασθενειών είναι οι διάφοροι μικροοργανισμοί (βακτήρια, μικρόβια, ιοί, κ.τ.λ.) και προσπαθεί να τους καταπολεμήσει με ένα χημικό φάρμακο. Η ομοιοπαθητική ιατρική υποστηρίζει ότι η αιτία των ασθενειών είναι η προδιάθεση ή η αδυναμία του αμυντικού συστήματος να καταπολεμήσει τους νοσογόνους παράγοντες. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι να ενδυναμώσουμε το αμυντικό μας σύστημα και σταδιακά θα επαναφέρουμε την ισορροπία. Και οι δύο θεραπευτικές προσεγγίσεις είναι απαραίτητες, κάποιες φορές μάλιστα μπορούν να συνυπάρξουν για να δώσουν τα μέγιστα αποτελέσματα, όπως, π.χ., στις περιπτώσεις χρόνιων παθήσεων.

Είναι αλήθεια ότι η ομοιοπαθητική μπορεί να θεραπεύσει τα πάντα; Υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν να πάρουν ομοιοπαθητικά φάρμακα;