Αναδρομή και Σκέψεις…
Δεν ξέρω τι να πιστέψω, δε ξέρω τι να σκεφτώ…Προσπαθώντας να βάλω σε μια σειρά τα γεγονότα των τελευταίων ετών, το μόνο που νιώθω είναι θυμό. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…
Πριν περίπου 10 χρόνια μας ξημέρωσε μια κρίση. Μια κρίση που έκανε τη χώρα να πεινάσει, να φοβηθεί, να χάσουν άνθρωποι τη ζωή τους φτάνοντας σε απόγνωση. Χάθηκαν δουλειές, σπίτια στο βωμό του χρήματος. Όποιος για καλή του τύχη είχε κάτι στην άκρη, είχε μια δουλειά που δεν την έπληξε η κρίση μπόρεσε και επιβίωσε. Τα αποτελέσματα μετά από τόσα χρόνια…φτώχεια, απόγνωση, έλλειψη εμπιστοσύνης. Έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους που βάλαμε να μας κυβερνήσουν, να μας προφυλάξουν από κακώς κείμενα που ερχόντουσαν και βέβαια με παταγώδεις αποτυχία. Εμείς φτάσαμε στο σημείο να δεχόμαστε ή μάλλον καλύτερα να μην έχουμε τη δύναμη ψυχική αλλά και σωματική να αρνηθούμε σε ότι μας επιβάλλουνε. Φόρους, χαράτσια για τα ίδια μας τα σπίτια, που τα έχουμε χτίσει, τα έχουμε πληρώσει. Δεν έχουμε τη δύναμη και θεωρώ περισσότερο νοητική να πούμε όχι σε ότι μας αναγκάζουν να κάνουμε, να πληρώσουμε κάτω από τον εκφοβισμό της κρίσης. Και περάσανε τα χρόνια και ήρθε η ανάκαμψη με αργό ρυθμό και πιστέψαμε μετά από όλα αυτά ότι θα ξαναορθοποδήσουμε, αφού ξεπουλήσανε τα πάντα και χρεωθήκαμε της Μιχαλούς, αλλά λάθος.
Πανδημία. Ακούμε ένα μήνα πριν ότι ένας ιός από την Κίνα ξέφυγε από κάποιο ζώο, από κάποιο εργαστήριο και λέμε εντάξει μωρέ τόσα χιλιόμετρα μακριά τι μπορεί να συμβεί; Φλεβάρης μήνας και Απρίλης κλείνουμε με καραντίνα, όχι μόνο εμείς που είμαστε ήδη χαροκαμένοι από την τελευταία 10έτια, αλλά ολόκληρος ο πλανήτης. What the …. Και ξεκινάει καινούργιος Γολγοθάς. Τώρα έχει να κάνει με το πιο πολύτιμο αγαθό όλων μας. Την υγεία. Κόσμος νοσεί και πεθαίνει από ένα άγνωστο εχθρό και οι επιστήμονες σε όλο το κόσμο παλεύουν να καταλάβουν και να δημιουργήσουν ένα φάρμακο, ένα εμβόλιο για να σταματήσει αυτή πανδημία που ο πόνος δεν έχει τέλος. Πέρασαν 2χρόνια με χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια νοσήσαντες, με τα λοκ νταουν να διαδέχονται το φόβο και τη σκέψη πότε θα τελειώσει αυτό. Ξαφνικά έρχεται η Άνοιξη και ακούμε από τους ειδικούς ότι όλα πάνε καλύτερα και σιγά σιγά θα επανέλθουμε στην καθημερινότητα μας. Θα μπορούμε να αγκαλιαζόμαστε και να φιλιόμαστε χωρίς φόβο. Όχι όμως.
Πόλεμος και που; Στην γειτονιά μας. Αδιανόητο και όμως υπαρκτό. Η Ρωσία μπαίνει στην Ουκρανία και ξεκινάει πόλεμο με όπλα, βόμβες, πυραύλους. Ο λόγος δε με αφορά. Με αφορούν οι άμαχοι, τα παιδιά και ο πόνος που έχει δημιουργηθεί μέσα από αυτόν. Τα σενάρια πολλά. Φταίει η Ουκρανία με τους νεοναζί που έχει, φταίει η Ρωσία γιατί θέλει να μην εγκατασταθεί το Νατο στην Ουκρανία και αισθανθεί απειλή και βέβαια θέλοντας και τα κοιτάσματα που υπάρχουν στη γείτονα χώρα και και και… Αδιανόητο στα τόσα που μαθαίνουμε και στα τόσα που μας κρύβουν το συμπέρασμα είναι ένα…θάνατος.
Σταματήστε πια. Κουράστηκα, κουραστήκαμε να περιμένουμε να περπατήσουμε ελεύθεροι, να σκεφτούμε το αύριο με αισιοδοξία.
Όχι δεν θα σας επιτρέψω να μου πάρετε την ελπίδα που μόνο αυτή μου έμεινε μετά από τόσα χρόνια. Για εμένα, για τα παιδιά μου. Δε σέβεστε κανέναν και τίποτα, έτσι παύω να σας σέβομαι και εγώ. Θα κάνω τα πάντα να ζήσω με αξιοπρέπεια και χαρά. Είμαι η Niki και αυτές είναι οι σκέψεις μου.
