Η ομοιοπαθητική έχει δεχθεί την αμφισβήτηση πολλών, ειδικών και μη. Παρ’ όλα αυτά, οι υποστηρικτές της είναι ακόμη περισσότεροι, η πλειονότητα των οποίων αφορά ανθρώπους που έχουν δει κάποιο πρόβλημά τους, οξύ ή χρόνιο, να θεραπεύεται. Ας δούμε λοιπόν τι ισχύει και τι όχι για αυτή την εναλλακτική θεραπεία.
Η ομοιοπαθητική δεν έχει επιστημονική βάση.
Μύθος
Το σωστό είναι ότι η ομοιοπαθητική εξασκείται από γιατρούς με πιστοποίηση πανεπιστημιακών σπουδών, οι οποίοι έχουν εξειδικευτεί μετά το πέρας των σπουδών τους στην ομοιοπαθητική ιατρική. Είναι μια τελείως φυσική μέθοδος θεραπείας. Στοχεύει στην ενδυνάμωση του ίδιου του οργανισμού κινητοποιώντας τις αμυντικές του δυνάμεις για να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη υγεία του. Οι αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται είναι ο νόμος των ομοίων και η απειροελάχιστη δόση. Πέρα όμως από οποιαδήποτε επιστημονική κατάρτιση του γιατρού, αυτό που κυρίως πρέπει να γίνεται στην ομοιοπαθητική ιατρική είναι η ικανότητα του γιατρού να δει τι συμβαίνει στο σώμα του ασθενούς του, αλλά και να μπει μέσα στην ψυχή του. Και να είναι μάλιστα αντικειμενικός ώστε να μπορέσει να διαγνώσει σωστά από τι πάσχει και τι ακριβώς χρειάζεται από το φαρμακείο της φύσης για να ισορροπήσει ξανά σωματικά και ψυχικά.
Τα φάρμακα που χορηγεί δημιουργούν τα συμπτώματα της νόσου.
Αλήθεια εν μέρει
Γιατί ναι μεν το φάρμακο που θα χορηγήσει ο θεραπευτής έχει την ικανότητα να προκαλέσει τα συμπτώματα της νόσου από την οποία πάσχει ο ασθενής, αλλά αυτό συμβαίνει σε ένα υγιές άτομο. Στο άτομο που πάσχει είναι τόσο μικρή η ποσότητα που δίνεται ώστε τα συμπτώματα θεραπεύονται. Αντί λοιπόν να θεωρεί τα συμπτώματα μιας νόσου ανεπιθύμητα, η ομοιοπαθητική τα βλέπει ως προσπάθεια του οργανισμού να αυτοθεραπευτεί. Γι’ αυτό οι ομοιοπαθητικοί γιατροί δεν καταπιέζουν τα συμπτώματα, αλλά χορηγούν φάρμακα που σε έναν υγιή οργανισμό θα δημιουργούσαν τα ίδια συμπτώματα (προσοχή, όχι τη νόσο). Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να διεγείρουν περισσότερο τις θεραπευτικές δυνάμεις του ίδιου του οργανισμού. Επιπλέον, εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: Δύο άτομα με την ίδια αρρώστια μπορεί να χρειάζονται δύο διαφορετικά ομοιοπαθητικά φάρμακα και θεραπευτικά σχήματα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί με επιτυχία το πρόβλημά τους. Αυτό και μόνο είναι δείγμα του γεγονότος πως κάθε άτομο αντιμετωπίζεται ως ολότητα και όχι αποσπασματικά, αλλά και του ότι δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το κουτάκι με τα φάρμακα της φίλης σου.
Τα φάρμακα της είναι διαφορετικά για κάθε ασθενή.
Αλήθεια
Γιατί, η ομοιοπαθητική, εκτός των άλλων, θεωρείται φαρμακευτική επιστήμη και ως τέτοια φτιάχνει τα φάρμακα που θα δώσει σε κάθε ασθενή της ξεχωριστά. Ναι, θα τα παραλάβεις από το φαρμακείο, αλλά θα έχουν παρασκευαστεί ειδικά για σένα. Οι ουσίες που χρησιμοποιεί προέρχονται από φυτά, ορυκτά, ζώα, ή χημικές ουσίες που έχουν διαλυθεί σε αλκοόλ ή νερό, ώστε να δημιουργήσουν μια δόση που αντιστοιχεί στο ένα μέρος προς ένα εκατομμύριο. Kόκκοι ζάχαρης εμποτίζονται στο διάλυμα και χορηγούνται στον ασθενή.
Η ομοιοπαθητική και η συμβατική ιατρική μπορούν να συνυπάρξουν.
Αλήθεια
Η συμβατική ιατρική θεωρεί ότι η αιτία των ασθενειών είναι οι διάφοροι μικροοργανισμοί (βακτήρια, μικρόβια, ιοί, κ.τ.λ.) και προσπαθεί να τους καταπολεμήσει με ένα χημικό φάρμακο. Η ομοιοπαθητική ιατρική υποστηρίζει ότι η αιτία των ασθενειών είναι η προδιάθεση ή η αδυναμία του αμυντικού συστήματος να καταπολεμήσει τους νοσογόνους παράγοντες. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι να ενδυναμώσουμε το αμυντικό μας σύστημα και σταδιακά θα επαναφέρουμε την ισορροπία. Και οι δύο θεραπευτικές προσεγγίσεις είναι απαραίτητες, κάποιες φορές μάλιστα μπορούν να συνυπάρξουν για να δώσουν τα μέγιστα αποτελέσματα, όπως, π.χ., στις περιπτώσεις χρόνιων παθήσεων.
Η ομοιοπαθητική θεραπεύει τα πάντα.
Μύθος
Ακόμα κι αν σε διαβεβαιώσουν για κάτι τέτοιο, μην το πιστέψεις. Στις χρόνιες παθήσεις η ομοιοπαθητική μπορεί να δώσει καλά αποτελέσματα, αν κανείς απευθυνθεί σε αυτήν έγκαιρα. Εάν η πάθηση έχει προχωρήσει (π.χ., περιπτώσεις όπως σκλήρυνση κατά πλάκας, επιληψία, οξεία σχιζοφρένεια, διαβήτης, Πάρκινσον, σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, υπέρταση, καρδιακές παθήσεις), τότε η επέμβαση της συμβατικής ιατρικής είναι απαραίτητη.
Παρ’ όλα αυτά, θεραπεύει μια μεγάλη γκάμα ασθενειών.
Αλήθεια
Και για του λόγου το αληθές: Χρόνιοι πονοκέφαλοι, ημικρανίες, ίλλιγος, ιγμορίτιδα, αλλεργική ρινίτιδα, βρογχικό, αλλεργικό άσθμα στα αρχικά στάδια, γαστρίτιδα, γαστρεντερικές διαταραχές, έλκος δωδεκαδακτύλου, σπαστική κολίτιδα, χολοκυστίτιδα, ηπατικές διαταραχές, χρόνια επιπεφυκίτιδα, χρόνια ωτίτιδα, δερματίτιδα, νευροδερματίτιδα, έρπης, έρπης ζωστήρας, αυχενικό σύνδρομο, λουμπάγκο, μυαλγίες, γυναικολογικά προβλήματα, όπως οι διαταραχές περιόδου και το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο, μαστίτιδα, στειρότητα, ακράτεια ούρων, αναιμία, προστατίτιδα, προβλήματα σπέρματος, ανικανότητα, αγχώδης νεύρωση, φοβικές καταστάσεις, κατάθλιψη, σύνδρομο διαταραχής προσοχής κ.ά μπορούν να θεραπευτούν ικανοποιητικά από την ομοιοπαθητική.
Μπορούν όλοι να κάνουν ομοιοπαθητική.
Αλήθεια
Στην ομοιοπαθητική, καθώς δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά ασθενείς, ο πάσχων αντιμετωπίζεται ως μια αδιαίρετη ενότητα για την ισορροπία της οποίας αλληλεπιδρούν ψυχικές, διανοητικές και σωματικές λειτουργίες. Με γνώμονα αυτή την αρχή, εφαρμόζεται με επιτυχία σε όλες τις ηλικιακές ομάδες (από νεογέννητα μέχρι γέροντες), αλλά και σε ιδιαίτερες καταστάσεις ζωής όπως η εγκυμοσύνη ή ο θηλασμός.
Οποιοσδήποτε μπορεί να λάβει τα ομοιοπαθητικά φάρμακα.
Μύθος
Κι αυτό επειδή υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις προκειμένου να ξεκινήσεις τη λήψη αυτών των φαρμάκων. Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχεις κατά τη θεραπεία είναι το ότι πρέπει να αποφύγεις στη διάρκειά της τη μέντα, τον καφέ, το τσάι, την καμφορά, την αλκοόλη και άλλες διεγερτικές ουσίες. Αυτές οι ουσίες μπορούν να παρεμποδίσουν την απορρόφηση του ομοιοπαθητικού ιάματος ή ακόμη και τη δράση του. Γι’ αυτόν το λόγο τα παιδιά αντιδρούν πολύ καλά στη λήψη των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων. Μετά τη λήξη της θεραπείας όμως, μπορείς να επανέλθεις στις συνήθειές σου.